قرار دادن یک آهن ربای قوی روی سر باعث می شود تا شما به طور موقت چپ دست شوید.

در یک تحقیق عجیب، دانشمندان متوجه شدند در صورتی که سر انسان در یک میدان مغناطیسی قدرتمند قرار بگیرد به طور موقت باعث می شود که آن ها از دست دیگر خودشان برای انجام کارها استفاده کنند. البته این اثر فقط تا زمانی باقی می ماند که سر آن ها در معرض میدان مغناطیسی باشد و بعد از آن دوباره همه چیز به حالت عادی باز می گردد.

اوایل سال جاری نیز مطالعاتی انجام شده بود که نشان می داد استفاده از روشی موسوم به آهنربا درمانی باعث می شود شیوه قضاوت شما تغییر پیدا کرده و عاقلانه تر در مورد مسائل گوناگون فکر کنید.

در آخرین تحقیق، دانشمندان بررسی کردند که مغز انسان چگونه تصمیم می گیرد که از کدام دست استفاده کند. در این مطالعات محققان دانشگاه کالیفرنیا در برکلی از راست دست ها خواستند تا دست خود را به سمت اشیا روی میز دراز کرده و آن ها بردارند. سپس سر این افراد در معرض یک میدان مغناطیسی قوی قرار گرفت و دوباره آزمایش تکرار شد. این میدان مغناطیسی در قسمت های کوچکی از جمجمه اعمال می شود و باعث رد شدن جریان های ضعیف الکتریکی از مغز می شد.

در این تحقیقات مشخص شد زمانی که آهنربا در سمت چپ مغز قرار می گیرد، انسان ها بیش تر از دست چپ خود استفاده می کنند. اما قرار دادن آهنربا در سمت راست سر هیچ تغییری در عملکرد انسان ها به وجود نمی آورد.

دکتر فلاویو اولیویرا که این تحقیقات را انجام داده است در این باره گفت: ما متوجه شدیم که با تهییج مغز با کمک آهن ربا می توان انسان ها را وادار کرد به شکل دیگری در مورد انتخاب های خود تصمیم گیری کنند.

عضو انجمن تغذیه و دیابت ایران با اشاره به نقش مهم غلات در تغذیه ایرانیان، گفت: عدم استفاده از نان لواش و باگت در برنامه غذایی روزانه، گام مهمی در کنترل قند خون بیماران مبتلا به دیابت است.

حیدر دارابی ضمن بیان این مطلب افزود: با توجه به دریافت حجم زیادی از انرژی روزانه از گروه غلات، توجه به میزان و نوع این مواد در برنامه غذایی بیماران دیابتی از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

وی تاکید کرد: نان های سنگک و بربری، که به عنوان نان های سبوس دار (کامل) شناخته شده اند، مناسب ترین نوع نان برای بیماران مبتلا به دیابت هستند.

عضو انجمن تغذیه و دیابت ایران تصریح کرد: یکی دیگر از راهکارهای تغذیه ای برای کمک به سلامت بیماران دیابتی، مصرف برنج روزانه به صورت کته ای است.

دارابی با بیان اینکه پیروی از یک رژیم غذایی سالم، راهکار مناسبی برای کنترل بیماری دیابت است، اظهار کرد: بهتر است بیماران دیابتی از مصرف مواد غذایی مانند انگور، هندوانه، خرما، کشمش زرد، خربزه، کلم بروکلی، هویج، شلغم و چغندرقند در برنامه غذایی خود پرهیز کنند.

وی هم چنین کله پاچه، دل، قلوه و جگر را از دیگر مواد غذایی مضر برای مبتلایان به دیابت ذکر کرد.

دکتر فتح علی، متخصص گوش، حلق و بینی در خصوص پولیپ بینی گفت: پولیپ ها، بافت های جبرانی هستند که به دنبال تحریک در مفاد ایجاد می شوند.

وی افزود: ضمن برداشتن عامل تحریکی مفاد باید پولیپ برداشته شود و پولیپ ها به خودی خود از بین نمی رود و برای زیبایی آن هم باید این کار صورت بگیریم.

وی تصریح کرد: اجسام خارجی در داخل بینی باعث تحریک بافت جبرانی می شوند و باید این جسم خارجی از بین برود.

گفتنی است: اصلی ترین علامت پولیپ، انسداد تنفسی است که این عامل منجر به خشكی گلو شده که باعث تحریک مزمن گلو و احساس ناخوشایندی در این ناحیه خواهد شد.

زمانی که کودکی بیمار است معمولاً از خوردن غذا امتناع می کند و برای همین گرسنه اش می شود. چون غذا نمی خورد احساس ضعف کرده و حالش بدتر می شود.

برای این که ناخوشی خیلی زود از بین برود لازم است که کودک بیمار غذا بخورد و مایعات لازم را بنوشد. حتماً شما هم در این مواقع ترفندهایی دارید.

برای این که فرزند دلبندتان خیلی زود از بیماری خلاص شود و بدنش پویایی و سلامت خود را بازیابد لازم است کارهای خاصی انجام دهید. می توانید در این جور مواقع با گوشت، پنیر، نان و میوه یک غذای ساده و سرشار از ویتامین و کلسیم تهیه کنید که به بهبودی او کمک می کند.

برای این کار مقدار کمی گوشت بپزید یا کباب کنید. گوشت را به صورت مربع مربع خرد کنید. سپس پنیر و نان تست را به همین شکل و اندازه خرد کنید. مقداری میوه به دلخواه خودتان یا میوه های مورد علاقه فرزندتان را نیز نگینی کرده و به مواد قبلی اضافه کنید.

مواد را با هم مخلوط کنید و داخل یک بشقاب رنگی و زیبا بریزید. غذا را به همراه یک لیوان آب میوه ی طبیعی داخل سینی گذاشته و پیش فرزندتان بروید.

برای این که ناخوشی خیلی زود از بین برود لازم است که کودک بیمار غذا بخورد و مایعات لازم را بنوشد

سخت گیری ها و مقررات هر روزه را فراموش کنید. او را مقابل تلویزیون و کارتون یا برنامه ی تلویزیونی مورد علاقه اش بنشانید. بشقاب غذا را در اختیارش بگذارید و بگویید همان طور که تماشا می کند از غذایش بخورد.

می توانید خودتان به او غذا دهید. حواستان باشد تا تمام شدن کارتون غذا و آب میوه اش را تمام کرده باشد.

مجله مهر: لقب «کم جمعیت ترین مدرسه دنیا»، شاید تا پیش از این شما را به یاد مدرسه روستایی فجر می انداخت که در استان چهارمحال و بختیاری تنها با سه دانش آموز در سه کلاس مختلف دایر است. اما چینی ها یک نسخه کم جمعیت تر از این مدرسه را در روستای بااوشان خود دارند که فقط به خاطر یک دانش آموز دایر است. مدرسه ای که البته آنها آن را استثنایی نامیده اند چون تنها دانش آموز آن، در هیچ مدرسه دیگری ثبت نام نمی شد!

مدرسه ای که ژائو لیانگ در آن تحصیل می کند، اگرچه ابعادی در حد و اندازه های یک مدرسه واقعی دارد اما با تنها یک دانش آموز و یک معلم، کم جمعیت ترین مدرسه دنیا لقب گرفته است. ژائو لیانگ دانش آموز 14 ساله ای است که در کودکی پدر و مادرش را به دلیل ابتلا به ایدز از دست داده و حالا خودش هم اچ آی وی مثبت است. به همین دلیل، هیچ کدام از مدارس روستا که نگران سلامت بقیه دانش آموزان شان بودند حاضر به ثبت نام او نشده اند.

احتمالا هم سالان من یاقوت، زن سرخ پوش میدان فردوسی که در سال ۶۱ ناپدید شد را کاملاً به یاد بیاورند.

آن هایی که تهرانِ پیش از انقلاب را به یاد دارند زن سرخ پوش اطراف میدان فردوسی را دیده اند. زنی بزک کرده، لاغراندام، با قامتی متوسط، صورتی استخوانی که گذر عمر و ناگواری روزگار شکسته اش کرده بود. همه چیزش سرخ بود: کیف و کفش و جوراب و دامن و پیراهن و تل سر و بغچه ی همیشه دردستش و این اواخر روسری و عصایش.

تهرانی ها نام «یاقوت» بر او گذاشته بودند و خود نیز چنین دوست داشت. سال ها ــ می گویند بیست سی سال ــ هر روز، صبح تا شب، ساکت و آرام در حوالی میدان فردوسی ایستاده بود.

چنان به اطراف میدان نگاه می کرد که گویی همین لحظه کسی که منتظرش بوده از راه می رسد. بیش تر او را در ضلع شمال شرقی میدان، اول خیابان فیشرآباد (قرنی امروز) می دیدم. همان جایی که امروز پاساژی ساخته اند. به پایین میدان نگاه می کرد. همه می گفتند جفای معشوقی که از او خواسته بود با لباس سرخ بر سر قرار بیاید و قالش گذاشته بود او را برای همیشه سرخ پوش و خیابان نشین کرده بود. آدم ها را یکی یکی نگاه می کرد مگر یکی از آن ها همانی باشد که باید. گاهی که خسته می شد روی سکوی مغازه ها می نشست. مغازه دارهای اطراف با او مهربان بودند و به او چایی یا غذا می دادند. بعضی گفته اند ره گذران به او پول هم می دادند و من خود این را ندیدم، ولی می دیدم که گاهی لات ها و کودکان ول گرد و گدا سربه سرش می گذاشتند و او ناچار به جای دیگری از میدان می رفت.

خانم جوانی می گفت هشت سال است که ازدواج کرده ام، از همان روزهای آغازین زندگی مان همسرم مانع معاشرت و آمد و شد من با دوستان و آشنایان حتی خواهر و برادرم می شد. وقتی که تلفن زنگ می زد اجازه نمی داد من گوشی را بردارم. لباس مرتب و زیبایی که می خریدم به شدت ناراحت می شد. اجازه نمی داد تنهایی جایی برم. اول گمان می کردم به خاطر مقرراتی و منضبط بودن چنین رفتاری دارد. امّا به مرور متوجه شدم او به زمین و زمان بدبین است. به همه سوء ظن دارد. به خصوص به من بی اعتماد است. همواره بدی ها و کاستی ها و ضعف های مرا می بیند و می گوید. به همین دلیل روابط عاطفی و زناشویی مان به شدت سرد و منجمد شده. دیگر زندگی با او برایم قابل تحمل نیست. یک دختر 4 ساله دارم. اگر طلاق رسمی عواقب تلخ و گزنده ای دارد امّا طلاق عاطفی به گمانم رنج آورتر و آثار تخریبی اش به خصوص برای فرزندم بیشتر است. مرا راهنمایی کنید.